Poznanie przez rolnika właściwości agrochemicznych gleb pozwala na precyzyjne i tym samym tańsze nawożenie gleby oraz dokarmianie roślin uprawnych. Decydując o zastosowaniu nawozów należy wziąć pod uwagę: jakie mamy gleby, ile jest w nich składników pokarmowych (makro i mikroelementów), jaki jest stan odczynu gleby.

Pozwoli to na podjęcie trafnej decyzji o wapnowaniu i nawożeniu nawozami naturalnymi (obornik, gnojówka, gnojowica), nawozami organicznymi oraz mineralnymi.

Korzyści z nawożenia uzyskuje się wtedy, gdy jest ono stosowane zgodnie z prawami przyrodniczymi i ekonomicznymi. Spełniają się tu dwa aspekty: ekonomiczny – opłacalność nawożenia i ekologiczny – dobór ilości i rodzajów nawozów niezbędnych dla roślin, a przy tym przyjaznych dla środowiska. Bardzo ważna jest też jakość uzyskanego produktu.

Przy badaniu zasobności w fosfor, potas, magnez i mikroelementy (bor, miedź, mangan, cynk i żelazo) oraz w siarkę próbki pobiera się nie rzadziej niż co 4 lata, a azot corocznie – przed nawożeniem. Do badań na pH i makroelementy należy pobrać ok. 0,5 kg gleby z różnych miejsc pola, tak aby próbka była reprezentatywna. Na 1 próbkę składa się ok. 15 pojedynczych próbek, z pola o jednakowym obsiewie i historii nawozowej, o powierzchni od 1 ha do maksymalnie 4 ha.

Próbki gleby pobiera się z warstwy ornej (nie należy pobierać tylko z warstwy wierzchniej i z 1 miejsca). Zalecana głębokość pobierania próbek wynosi 0-20 cm na gruntach ornych mineralnych lub 5-20 cm dla łąk i pastwisk (z miejsc pobrania usunąć ok. 5 cm warstwę darni). W uprawach sadowniczych pobiera się oddzielne próbki z poziomów: 0-20 i 21-40 cm,  a przed założeniem sadu dodatkowo z poziomu 41-60 cm.

Próbki pobiera się za pomocą laski glebowej, którą pionowo wciska się w glebę, przekręca i z podłużnego rowka zeskrobuje zawartość do woreczka foliowego. Można też pobrać próbki za pomocą szpadla.